Tehlikeli nezaket

Ofistekilerin her birinin bir işi vardı,biri balayı iznindeydi, birinin dişi ağrıyordu, biri zaten yeniydi henüz hiç bir şey yapmıyordu, o ise yıllardır aynı firmada çalışıyor olmanın acısını çekiyordu. Nasıl olsa Şafak her şeye yeterdi. Tüm işleri Şafak yapardı. Ama yapamıyordu işte! Çok bunalmıştı. alıp başını gitmek istediği zamanlar çoğalmıştı. Şafak ne demeye bu kadar çok sorumluluk üstlenmişti ki. Herkes gittiğinde ona bırakacak bir şeyler bulurdu ama o gittiğinde utana sıkıla milletten yardım isterdi, bir şeyler rica ederdi.

Çok yorulmuştu dört senedir aynı şirkette çalışmak ona tecrübe kazandırmış olabilir, okuldan yeni mezun olmuş daha açılmamış gözleriyle dünyaya açılmasını sağlamıştı belki ama götürdükleri de çok olmuştu.

Tek istediği iş değiştirmekten, hatta belki bir süreliğine çalışmasa daha iyi bile olacaktı , iş başvuruları yapmaya başlasa iyi olacaktı ama korkuyordu hem de çok, ya elindekinden daha kötü bir işe sahip olursa. Yaşladnığını düşündü, evet evet yaşlanıyordu, 24 çoktan geride kalmıştı artık değişiklik yerine sabit düzenli bir hayat istiyordu, bunun için de öncelikle sabit düzenli bir iş istiyordu. Akşamları eve geç dönmeyeceği, telefonların sakin sakin çaldığı, her işin acil olmadığı, her telefonun öneli olmadığı, proramlı ilerleyebilme imkanın olduğu, takdir gördüğü, prim aldığı , terfi aldığıı, hayatını yeni bir düzene koyacak kadar para kazandığı bir iş. Gerçek şu ki böyle bi iş yoktu, hele onun seçenekleri arasında yoktu.

Share this article with your friends.

• Facebook
• Twitter
• Google+
• Pinterest
• LinkedIn